Manila-mei 2012-
Het begin is niet het beste:
- Ze proberen mijn rugzak te openen bij een zebrapad, ik kijk achterom en zie een travestiet die verbergt fluiten.
- De hotels zijn lelijk en duur. Uiteindelijk hebben we er een gevonden die onchollo lijkt: iets ergs moet hebben. En we ontdekten de nacht: het was een soort Puti.
- De stad is arm. Sucia. Klam.
- De hitte is overweldigend, we zijn moe, we reizen al 8 maanden door Zuidoost-Azië.
Reizen is mooi, maar niet alles bestaat uit palmbomen en witte stranden.
Reizen gaat niet op vakantie, reizen moe, het komt in je huid, je neus, je spieren, je hersenen, je dromen.
De Filippijnen katapulteren je in Zuid-Amerika, of wat wij geloven is Zuid-Amerika. De gezichten zijn vergelijkbaar met die aan de andere kant van de plas, de noedels laten ruimte voor vleesgerechten, de tempels voor de kerken en de geest van de mensen is heter.
Ze zijn Latijns. Het zijn Latino's die van karaoke houden.
En de hanengevechten.
De Filippijnen waren Spaans. En het ziet eruit. Vooral in Manilla.
Het was daar, in de hoofdstad, en onder de blik van de Kathedraal van de Onbevlekte Ontvangenis dat we hen zagen: een groep kinderen die heel geanimeerd over iets spraken.
Het leek me heel belangrijk. Uiterst belangrijk Het waren kinderen met heldere, levende, opstandige ogen. Een beetje rebellie was al zichtbaar: geparkeerd waar ze niet zouden moeten.
