Stel jezelf voor elke dinsdag, in elke stad. Het is 12.51 uur 's middags. Velen eten, anderen zijn nog steeds op kantoor, sommigen lopen door de straat en een paar zijn in hun huizen. Verzekeringen. Maar plotseling verandert er iets.
de aarde, wat ons altijd ondersteuning en stabiliteit biedt, begin te schudden.
Het is geen beving van angst, het is een beven, pissig, sterk, niet te stoppen. Het meubilair in je huis begint te trillen en de voorwerpen op de tafel, waar je een tijdje geleden rustig aan het schrijven was, vallen op de grond. De bomen, gebouwen en reclamepanelen die je tijdens je wandeling vergezellen, wiebelen en je voelt angst, zoals je nog nooit eerder hebt gevoeld. Je voeten, zo gewend aan een horizontale vloer, veilig en onbeweeglijk, ervaren voor het eerst het gevoel van leegte en je ogen kruisen met de bange blik van degene voor je, die een vreemde, een vriend of je spiegelbeeld kan zijn.
De beving duurt een minuut, misschien minder, maar het lijkt oneindig voor u. Het woeste land keert langzaam terug naar zichzelf en alles staat stil, stil. Er is iets in je veranderd, je zult nooit meer hetzelfde zijn.
De aardbeving in Christchurch van 22 februari 2011 heeft 166 mensen het leven gekost. ze waren 6,3 graden van grootte dat zou het leven van de stad en haar inwoners voor altijd markeren. Het is 4 jaar geleden maar het litteken leeft nog en loop gewoon door het centrum van de stad om de somberheid van het podium te realiseren. Het hart van de tragedie is ongetwijfeld de kathedraal, die ooit de protagonist van de stad was, vandaag is niets meer dan een stapel gestapelde stenen.
En hier is iets vreemds. Als je googelt en informatie zoekt over de aardbeving in Christchurch, spreekt het nieuws vooral over het vermogen van Nieuw-Zeelanders om de tragedie het hoofd te bieden en herboren te worden, als een feniks. Dit is niet wat we hebben gezien. Het gevoel in Christchurch is om door een spookstad te lopen: er zijn veel, te veel, nog steeds omheinde gebieden, ingestorte gebouwen.
In Chrischurch is het heel gemakkelijk om werk in de werken te vinden, we hebben vrienden die hier waren en ze vertelden ons dat het tempo van het werk vrij, vrij rustig is. Er waren werkgevers die suggereerden dat ze langzaam zouden gaan, dat de overheid betaalt (en goed) en dat er gebruik van moet worden gemaakt. Het is alsof in deze tragedie zaken zijn gedaan, alsof sommige bedrijven iets uit de aardbeving hebben gehaald: geld.
Er zijn zelfs rondleidingen die gewijd zijn aan het meenemen van morbide toeristen tussen het puin en de belangrijkste punten die zijn getroffen door de aardbeving van 2011. Uiteraard voor een kleine prijs van $ 75. Rare. En verdrietig
Een interessant initiatief was de RE: START MALL, een winkelcentrum gevormd door meer dan 50 containers met winkels, cafés en street-food.
Hier genieten we van een superleuke middag met Judith en Aitor van Less is More, die een vleugje kleur en vitaliteit zijn geweest voor een stad die, veel gevoeld, in de tijd stil lijkt te hebben gestaan.
