Enkele maanden geleden schreven we het volgende:
“Laten we zeggen dat toen God, Zeus, Boeddha, de Adn of wie de man des levens begiftigde, het met verschillende standaarduitrusting kwam: een hart, twee longen, twee ogen, een brein, een ziel en nog iets anders. Maar ze voorzagen ons ook van andere extra uitrusting: er zijn mensen die heel slim zijn, die grappen heel goed vertellen, die zingen als een engel, die eten zonder dik te worden en dan zijn er de reizigers. De reizigers kregen vleugels en wortels.
De vleugels helpen ons om weg te vliegen van huis, om nieuwe plaatsen te bezoeken, om ons te realiseren dat andere werelden mogelijk zijn, om te groeien en te kennen.
De wortels zijn dat gevoel dat ons aan ons huis bindt, de liefde die we voor ons land voelen, de liefde en onvoorwaardelijke tederheid die ons telkens wanneer we dicht bij huis zijn, op ons afkomt.
De vleugels zetten ons aan om te vertrekken. De wortels sporen ons aan om terug te keren. Ga en kom terug. Verlangen om te reizen, heimwee. En hier beginnen de problemen: aan de ene kant hebben we de onweerstaanbare wens om op avontuur te gaan (als we lang stil blijven voelen we ons leeg, uitgeschakeld). Maar het gebeurt ook dat we, voor zover de vleugels ons nemen, altijd het gevoel in ons hebben dat de wortels ons vroeg of laat naar ons huis zullen terugbrengen. Het is het lot van een reiziger, de zoete veroordeling die we moeten vervullen. '
We waren op dat moment een paar dagen terug van een reis van een paar weken door Rome, Athene en Berlijn. Ik wilde de verbinding verbreken, schrijven, naar huis, een hele badkamer, een heel bed voor ons. Kortom: ik wilde wortel schieten. Ik was zelfs bang mijn vleugels te hebben gebroken. Ik had geen zin om lange tijd te reizen, noch te ver.
Maar de vleugels waren niet gebroken, ze rustten gewoon. Hallo helaas, tot ziens landgoed: het is het lot van een reiziger, de zoete veroordeling die we moeten vervullen, hebben we je al verteld.
We komen terug Om te gaan. Er is altijd waar te gaan, waarom we weten waar we moeten terugkeren. Na het wakker worden in Sigüenza stappen we in het vliegtuig, het zal niet koud zijn, maar het zal ook niet heet zijn. De herfst klopt al op de deur, maar we gaan hem niet openen. We stappen aan boord van het vliegtuig na het instappen in de trein. Een schone, opgeruimde trein, vol met koffers, aktetassen en aktetassen. We zullen het vliegtuig nemen, maar we zullen niet de gebruikelijke twee zijn. We laten 4 en nee, ik heb geen twee tweelingen in de buik ... we gaan met Rober's ouders, "de Valerians", die weinig weten over wat hen te wachten staat (om te weten dat ze niet eens weten waar we naartoe gaan :-p)
Wanneer we uit het vliegtuig stappen, ontvangen we de plakkerige, vochtige en verstikkende lucht van een van onze favoriete steden. Wanneer we uit het vliegtuig stappen, zal de geur van vleespennen, bloemenoffers, kruiden, vervuiling, chaos en vreemdheid ons raken.
Voor velen zullen we duizenden kilometers van huis zijn. Maar als we uit het vliegtuig stappen, komen we terug.
Eerste stop: Bangkok. Volg ons op Instagram Verhalen en Snapchat omdat we van plan zijn om je de reis live te laten zien 🙂 en zeker een aantal "valerianada" -vallen 😉
