ROUTE 66: STAGE 3, SPRINGFIELD - MIAMI

Voor gewone stervelingen de derde fase van Route 66, voor ons de eerste! Dit is hoe speciaal we gaan doen. Ons eerste contact met het asfalt van deze emblematische route was gemaakt om te wachten en misschien om die reden, om het zo dichtbij maar zo ver te hebben, om ons met die spanning te houden, hebben we ervan genoten als twee kampioenen.

We komen vanuit het noorden, vanuit de grote vlaktes, vanuit de staten Iowa en Missori, om te bereiken Springfield, sla rechtsaf bij de uitgang van de stad en zie voor het eerst het bord, dat lijkt op het Barça-schild maar met een 66 erin geschreven. En zonder het te kunnen vermijden, schreeuwen we tegelijkertijd met vreugde! Yepaaaaaa! Route 66, we zijn er!

Nog geen 20 meter voorbij wanneer we de eerste stop maken:

Hoewel de echte stop in het mythische lag Gay Parita tankstation, waar John ons ontving na het afstappen van zijn grasmaaier (het ding over grasmaaiers in de Verenigde Staten is een geval), met een glimlach en enorme vriendelijkheid. Maar majete! Hij legde een beetje uit waar we waren en nodigde ons uit om de foto's te gooien die we wilden, dat we in ons huis waren, naast het aanbieden van een drankje of alles wat we nodig hadden. In die tijd waren we de enigen in dit tankstation-museum, maar er gebeurde weinig totdat een landgenoot uit Missouri arriveerde met zijn vrouw gemonteerd op een polt van het jaar, het maken van een geluid van de duivel, maar met een glimlach net zo breed als de van je vriend Aardige mensen!

Voordat hij vertrok, gaf John ons een aantal geweldige ansichtkaarten en ijs! Hij adviseerde ons om langs te komen Spencer's tankstation en later Rode eik II, de eerste die we hebben overgeslagen vanwege een misrekening (groentje), maar de tweede is niet gelukt! En godzijdank: een wandeling door de straten van Red Oak II is alsof je het door een spookstad, een schietpartij of een themapark doet, maar zonder mensen! Het is gek wat Lowell met zijn eigen handen heeft gebouwd! We ontmoetten zijn vrouw en zijn honden, lieflijk, ook de burricos van de plot naast de deur die super blij kwam om ons te begroeten, en de koeien van drie percelen daarbuiten ... en de pauw van de buurman ... nee, dit was vrij onvriendelijk de waarheid . We voelden ons op een plek uit een ander tijdperk, alsof onze camper de banden van de Delorian van Marty McFly had gedragen en naar het verleden was teruggekeerd.

De plaats heeft een zeer nieuwsgierige geschiedenis: Lowell Davis groeide op in het kleine stadje Red Oak (Missouri), zijn leven daar beschrijft het in een zin: “De buren hielpen de buren, ze hadden allemaal een tuin en hielden hun eigen eten, ze hadden een Melkkoe en ze hadden zelfs hun eigen kleding gemaakt. Zo bekeken vanuit het perspectief van onze dag, waren ze arm, maar ze wisten het niet! ” Het leven was eenvoudiger voordat vooruitgang alles voor altijd veranderde, zijn mensen zoals anderen hebben de uittocht naar de steden niet overleefd en Lowell had geen ander idee dan enkele van de huizen te kopen die nog overeind stonden, deze over te dragen naar zijn boerderij 23 mijl naar de zuiden en herstel ze in hun oorspronkelijke staat. Het resultaat: oordeel zelf:

de Route 66 werd stopgezet in 1984, dezelfde waarin ik ben geboren, maar lang daarvoor in onbruik was geraakt. Hoewel er nooit een gebrek was aan groepen verdedigers en nostalgische mensen die haar nog steeds willen voor wat ze is: Mother Road. Wie zou al deze koetsen vertellen dat een cartoonfilm Route 66 een halo van het leven zou geven, een nieuwe opleving, of op zijn minst bekend zou maken aan de kleinste of de meest profane, zoals wij. We praten over de film Cars, die je waarschijnlijk hebt gezien. Nou, sommige van de personages die verschijnen zijn geïnspireerd door echte auto's, en een van de essentiële stops is degene die je uitnodigt om ze te ontmoeten! Het heet Auto's op de route, in Galena (uitgesproken als een kip), en daar hebben we de vriend Tow "Mate" Mater en aan de andere kant de Doc Hudson-replica (de blauwe).

We kijken naar de lucht en de duisternis doemt over ons heen, we worden omringd door twee stukken zwarte wolken die ons eraan herinneren dat dit gebied, de zogenaamde Tornado Corridor (Tornado Alley) is degene die het meest lijdt aan dit soort catastrofe in het land. En dat sommige kinderen ons vragen of we tornadojagers zijn, verbeteren onze geest niet veel. We stappen snel in het busje en gaan er snel uit.

Gelukkig noch tornado's noch tornado's, een beetje regen, een paar bliksemschichten en weinig anders, dus de tijd respecteert ons, al is het maar tot de volgende stop: Brush Creek Bridge, in Riverton, een wit geschilderde ijzeren brug die een van de iconen van de route is geworden.

De tijd dringt over ons heen, zoals we al verschillende keren hebben gezegd, de afstanden in de Verenigde Staten zijn enorm en berekenen de tijd om van de ene plaats naar de andere te gaan, vooral als je onderweg stopt en meerdere keren verdwaalt, het is praktisch onmogelijk. Dus we kijken weer op de campingwebsite waar we gratis kunnen overnachten en de dichtstbijzijnde plaats is niet meer of minder dan een Indisch casino! Zoals we je vertellen. En de site is erg cool! Ze hebben enkele kleine staanplaatsen gereserveerd voor voertuigen zoals de onze, met hun water-, elektriciteits- en wifi-verbinding! Olé!

Dus vanaf hier schrijven we deze regels, gelukkig als twee dwazen, die de batterij van de camera, van de computers, van de telefoons opladen, met de airconditioner bovenop, met de tv aan en Lety strijken haar haar zonder angst om benzine uit te geven met de generator ... dat dit ten koste gaat van de indianen!