Verhaal over Sarajevo. Liefdesbrief aan een onbekende stad
Het is niet de eerste keer dat ik verliefd word op een stad en ik weet zeker dat dit niet de laatste zal zijn. maar Het is de eerste keer dat ik op afstand verliefd word, zonder op u te stappen, zonder naar u te hebben geroken of gekeken. En mijn littekens doen al pijn.
Ik word dat duidelijker wij zijn geografische toevalligheden, DNA's gemaakt van meridianen en parallellen, gekruiste verhalen, een blind loterijbiljet. En soms oneerlijk. Maar dit is al gebeurd. Is het al gebeurd?
Hoe zal het zijn om op een van je terrassen te zitten met een Turkse koffie in je hand, eenborek in de buik en een wirwar van gedachten in het hoofd? En in het hart. Zal ik met mijn ogen de minaretten van de moskeeën bereiken of zal ik naar de duizenden witte kruisen van je heuvels staren? Zal ik denken aan de verhalen die onder uw hemel zijn verdronken, die nooit de gelegenheid hebben gehad om te worden geschreven? Of in verhalen geschreven in bloed, verhalen die nooit hadden moeten bestaan?
Sarajevo met S Van stilte, van lijden, van bloed. Maar ook van dromen. Ook van overlevende.
Ik stel me je voor met een koude witte huid, zoals de sneeuw die je in de winter bedekt, ik stel me je voor als verdrietig, melancholisch, stil en gereserveerd, zoals wat velen het meest zagen en leden. Ik zweer dat ik je stiltes zal respecteren en ernaar zal leren luisteren. Ik zweer dat ik je alleen maar wil vinden.
Onze datum is gedateerd: 15 september, tot dan blijf ik niet aan je denken. Onze overeenkomst is een specifiek contract met een start- en einddatum. Maar er zijn begin dat lang vóór de grote dag begint en eindigt dat zich uitstrekt tot in de eeuwigheid. Zullen die van ons zo zijn?
Fotocredit: icoreglobal
